SportSport.ba

Devet godina je proslo od Drugog svjetskog rata, kada je na pragu svjetske fudbalske pozornice stajalo peto po redu svjetsko fudbalsko prvenstvo u Svajcarskoj, popularni mundijal, te sada nama vec daleke 1954. godine. U momentu kada se ne samo fudbal, nego i cijela Evropa nalazila u jednom velikom zaokretu. Na drustvenim poljima su se trazili novi orijentiri za buducnost, u najmanju ruku u Zapadnoj Evropi ili bolje receno u onom dijelu Evrope koji nije pripadao takozvanom Istocnom bloku evropskih drzava. U tu kategoriju se svrstavaju i zapadni dio Njemacke i Austrija, ali svaka ponaosob na jedan specifican nacin. Kao i mnogo puta ranije, sport i je i tom prilikom „uvucen“ u politicke smutnje evropske politicke scene, skoro bezpogovorno. Politika i sport su jos jednom ukrstili svoja koplja, a za to je ponekad bilo dovoljno i citavih 180 minuta, cijele dvije fudbalske utakmice, koje su u sledecem slucaju ne samo ostavile traga na sportsku istoriju, nego su na trenutak postale dio opste svakodnevnice u Srednjoj Evropi tih dana.
Po misljenju mnogih fudbalskih eksperata svjetsko fudbalsko prvenstvo u Svajcarskoj 1954. je bilo poslednje te vrste koje se ne ubraja u „moderna“ svjetska fudbalska prvenstva. Ova tvrdnja proizilazi vjerovatno iz pretpostavke koja se poziva na cinjenicu da je kratko nakon toga doslo do znacajne transformacije u evropskom fudbalu, a sto je prouzrokavano postepeno ubrzanim procesom ekonomizacije i profesionalizacije istog, sto se prevashodno ogledalo u uvodjenju medjunarodnog fudbalskog takmicenja pod okriljem tek (po)rodjene UEFA-e, poznatog pod imenom Kup Evropskih Sampiona (KES), godinu dana kasnije (1955). Na taj nacin sport je dobio neizostavno medijsko interesovanje koje je bilo neophodno fudbalskim klubovima kao najvaznijim nosiocima te igre kako bi zahvaljujuci tim kljucnim impulsima adekvatno komercijalizovali svoju djelatnost. Sam novac igrao je pri tome jos vazniju ulogu prilikom profiliranja centara moci na evropskoj fudbalskoj mapi, nego sto se to danas iz nase perspektive da naslutiti. Do tog trenutka srednjeevropski prostor je bio nedodirljivi predvodnik u evropskim fudbalskim okvirima, racunajuci cak i britanske saveze, koji su konacno posle Drugog svjetskog rata odustali od kontinentalne blokade sazete u izrazu „splendid isolation“. Prije svega je slovio fudbal koji se igrao u tri velike metropole nekadasnje Habsburske monarhije, naime u Becu, Budimpesti i Pragu, kao najbolje sto evropski fudbal moze da ponudi. Jedini koji tu tvrdnju nisu bas mnogo uzimali za ozbiljno bili su Britanci, posebno Englezi, koji su sebe jos uvijek kao pronalazaci fudbalske igre dozivljavali i kao fudbalske lidere na svjetskom nivou. Sve dok nisu u jednoj velikoj madjarskoj ekipi pronasli ucitelje, bolje i od sebe samih... (nastavice se)

Cuveni madjarski sastav sa Puskasem, Hidegkutijem i Bozikom usao je u sportsku istoriju kao prvi kome je poslo za rukom da ucini do tada nevidjeno – savlada Engleze na njihovom terenu! I jos na kakav nacin! Na kraju je na semaforu stajalo 6:3 za fudbalske umjetnike iz Madjarske. Engleska je bila ponizena. Desilo se to 1953. godine, a vec u tom trenutku Madjari su mogli iza sebe da bace pogled na cetvorogodisnji period u kojem nisu kao reprezentacija dozivjeli niti jedan jedini poraz. U revansu u Budimpseti nastavljena je agonija Engleza, gdje se dogodio novi potop, ovaj puta bilo je 7:1 za madjarsku laku konjicu ili kako sami Madjari kazu „Arany c sapat“ (srp. zlatni tim). Jos ranije, tacnije 1952. godine, Madjari su u velikom maniru osvojili olimpijsko zlato u finskom Helsinkiju nadigravsi tadasnju FNRJ u finalu, za sve nase ljubitelje fudbala poznatom i po cuvenoj jedanaestorici iz Helsinkija, koji se smatraju najjacom jugoslovenskom fudbalskom reprezentacijom svih vremena. A moglo ih se (Madjare) u tom trenutku uporediti jedino sa urugvajskom reprezentacijom iz 20-ih godina proslog vijeka, kao i sa austrijskim „vundertimom“ s pocetka 30-ih. Stavise, Madjari su postavljani i jednu letvicu vise. Bez dvojbi, bili su veliki i skoro jedini favoriti za svjetsku titulu i uz takva ocekivanja su i otputovali u Svajcarsku.
Pored velikog favorita, za visok plasman su figurirali i opasni aucajderi, medju koje su spadali Austrija, aktuelni svjetski prvak Urugvaj, Brazil i Jugoslavija. Pogotovo su u medjunarodno-pravnom pogledu drzavno nedefinisani Austrijanci bili ubijedjeni u dobre izglede svoje izabrane vrste, ne pozivajuci se samo na bogatu fudbalsku tradiciju, nego i na kvalitet ekipe koja je odaslana u pogranicnu Svajcarsku, a u kojoj su se nalazila i neka tada poznata fudbalska imena poput golmana Zemana, zatim Ocvirk, Hanapi ili Hapel. U ratom porusenoj Austriji rasle su nade pred veliki turnir, a fudbalski uspjeh nikada ranije nije bio toliko prizeljkivan. Fudbalska reprezentacija se nalazila u misiji koju je morala uspjesno obaviti. Cijeli svijet trebao se uvjeriti da Austrija i dalje egzistira na geografskoj karti i da se njena buducnost moze samo vezivati uz modele slobodnih i nezavisnih zemalja. Pregovori oko prizeljkivanog drzavnog sporazuma o punoj nezavisnosti Austrije (njem. Staatsvertrag) bili su u toku, dok je stanovnistvo Austrije s nestrpljenjem cekalo vijesti iz Moskve, jos uvijek ne znajuci sta neizvjesnost buducnosti sa sobom nosi. Preneseno u onom cuvenom kafkijanskom „sta ce s nama biti“? (nastavice se)

Vidi:

[youtube][/youtube]

odnosno:

[youtube][/youtube]

nije loše, ali kad pišeš kolumnu, onda težiš tome da se izražavaš na način da te može razumjeti prosječan čitalac

Kiselikrastavci je napisao/la:Ova tvrdnja proizilazi vjerovatno iz pretpostavke koja se poziva na cinjenicu da je kratko nakon toga doslo do znacajne transformacije u evropskom fudbalu, a sto je prouzrokavano postepeno ubrzanim procesom ekonomizacije i profesionalizacije istog, sto se prevashodno ogledalo u uvodjenju medjunarodnog fudbalskog takmicenja pod okriljem tek (po)rodjene UEFA-e, poznatog pod imenom Kup Evropskih Sampiona (KES), godinu dana kasnije (1955).

ovo se može puno jednostavnije i preciznije reći, u mnogo kraćoj verziji. ovako je šturo i pompezno.

zatim, kad neke (strane) termine spominješ prvi put, potrebno je da ih dodatno pojasniš ili barem unutar zagrade staviš neku opasku koja će čitaocima približit o čemu zapravo govoriš

Kiselikrastavci je napisao/la:Do tog trenutka srednjeevropski prostor je bio nedodirljivi predvodnik u evropskim fudbalskim okvirima, racunajuci cak i britanske saveze, koji su konacno posle Drugog svjetskog rata odustali od kontinentalne blokade sazete u izrazu „splendid isolation“.

Ista situacija kao u Austriji vladala je tada i u zapadnom dijelu podijeljene Njemacke, izuzev sto su u Njemackoj drugi preduslovi diktirali ocekivanja. Prije svega od strane Austrijanaca Nijemci nikada nisu smatrani za veliko fudbalsko ime, niti su uzimani za ozbiljnog protivnika. FIFA-poslanici bili su cak sta vise uvjerenja, da Njemacka ne spada ni medju osam najkvalitetnijih reprezentacija na svijetu, tako da su Nijemci u poludirigovanom zrijebu bili osudjeni da se vec u grupnoj fazi takmicenja sastanu sa protivnicima koji su slovili za vodece fudbalske nacije u tom trenutku. Zrijeb ih je spojio sa Madjarima – u prvom mahu se sticao utisak da Njemacka u tom duelu nema sta da trazi. I sam madjarski selektor Gustav Sebes, koji je kao „spijun“ prisustvovao odlucujucem kvalifikacionom mecu Nijemaca protiv tada sportski samostalne Sarske oblasti, bio je misljenja da Njemacka ne moze ravnopravno parirati u okrsaju sa njegovom ekipom. Svoj stav Sebes je potvrdio kasnije i na samom turniru, u utakmici na Sankt-Jakob-stadionu u Bazelu. Madjarska je sa 8:3 prosto pocistila Nijemce. A stampa se sutradan vec utrkivala da proglasi novog svjetskog prvaka. „Madjarska rapsodija“ bio je jedan od najcescih naslova u svim listovima dan nakon pomenutog susreta. Ipak, pobjeda Madjarske imala je i jednu malu estetsku gresku kada je sveobuhvatni umjetnicki dojam u pitanju: Nijemci su nastupili sa rezervnom postavom! Ovaj potez vjerovatno niko nije mogao shvatiti do samog njemackog selektora Sepa Herbergera, ali u globalu gledano pobjeda visokim rezultatom Madjarske bila je apsolutno zasluzena.
No i pored tako visokog poraza u grupnoj fazi takmicenja, Njemacka je preko Turske uspjela uhvatiti voz za cetvrtfinale (za sta je trebala dvije pobjede protiv loptaca sa Bosfora), a gdje je kasnije uz veliku pomoc fortune preskocila i favorizovanu Jugoslaviju (2:0). U polufinalu su ih cekali Austrijanci, koji su do tog momenta sve svoje predjasnje protivnike raznovrsnom i tehnicki vrlo dotjeranom igrom u potpunosti razoruzali, briljirajuci pogotovo u drugom susretu grupne faze, kada su ljutog rivala Cehoslovacku potukli do nogu trijumfovavsi rezultatom 5:0! Madjari su se takodje prema ocekivanjima uvrstili medju cetiri najbolje reprezentacije, gdje su u polufinalu posle pobjede 4:2 nakon produzetaka sa svjetskog fudbalskog trona svrgli dotadasnje vladare Urugvajce. Naslov svjetskog prvaka postao je upraznjeno mjesto za koje su Madjari igrama i rezultatima istakli najozbiljniju kandidaturu, cekajuci u finalu boljeg iz susreta Austrija-Njemacka. Napetost je rasla iscekujuci kulminaciju... (nastavice se)

Vidi:

[youtube][/youtube]

odnosno:

[youtube][/youtube]

Polufinalni mec izmedju Njemacke i Austrije odigran je 30. juna, na istom stadionu na kojem su Nijemci prethodno u ranijem toku sampionata pretrpili pravu katastrofu protiv Madjarske, u Bazelu. Ne treba zaboraviti da su Nijemci jos tri godine ranije ostvarili rezultat vrijedan paznje kada su naspram svih ocekivanja javnosti slavili u prijateljskom susretu u Becu 2:0 protiv Austrijanaca. Bez obzira na taj neugodan poraz, Austrijanci se nisu pretjerano obazirali na proslost. I dok se na odmor otislo sa njemackim vodjstvom od 1:0, nista se nije dalo nagovijestiti sta se ponosnim i vjernim protagonsitima becke fudbalske skole u nastavku sprema. Nijemci su postizali golove kao na pokretnoj traci! Kritike i motivacija austrijskog selektora Edija Frivirta na pauzi u poluvremenu nije donijela nikakvo poboljsanje u igri njegovih izabranika. Na kraju konacan rezultat je glasio 6:1 za Njemacku. Senzacija je bila savrsena!
U prvom redu se pristup utakmici sustinski razlikovao kod oba rivala. Prosto u stilu koji se dao procitati u govoru tijela i mimici igraca oba tima. I dok su Austrijanci svojim pomalo nadobudnim drzanjem i osmjesima odavali utisak prenesen u recenici „mi cemo svakako pobijediti“, Nijemci su svojim fokusiranim pogledima i ozbiljnim izrazom lica koje se uklapalo u maksimalnu skoncentrisanost jasno porucivali „mi hocemo da pobijedimo“! Odlucnost se na kraju u potpunosti isplatila. Dok je njemacki selektor i vodja tima Herberger mislima bio vec u finalnoj utakmici, sto se ogledalo i u njegovoj cuvenoj devizi „naredni mec je uvijek najtezi mec“. S tim sto je ovaj puta njegova uzrecica odgovarala istini u pravom smislu te rijeci, s obzirom da ga je u finalu cekala madjarska laka konjica.
Na drugoj strani Austrijanci nisu nimalo lako podnijeli za njih ovaj vrlo tezak poraz. Naposlijetku su savladali popularne Uruse u susretu za 3. mjesto rezultatom 3:1, ali u otadzbini nisu bas svi bili odusevljeni konacnim ishodom sampionata i osvajanjem 3. mjesta. Iako im je po povratku kuci na beckoj zeljeznickoj stanici, popularnom Vestbanhofu, priredjen svecan docek, mogli su se cuti i procitati sarkasticni novinski naslovi poput „1:6 – Hvala ti Zemane i Hapelu“. Sami fudbaleri pak izvukli su pouke iz neocekivano visokog poraza. Na pomenutu utakmicu jos zadugo se osvrtao i Ernst Ocvirk govoreci o velikoj dozi prepotencije s kojom su on i njegovi drugovi usli u polufinalni susret, kao i da Nijemce ubuduce nikada niko ne bi smio potcjenjivati. No kao sto smo vidjeli, za ispravke je bilo vec prekasno, sansa da se zaigra u finalnoj utakmici jednog tako velikog i znacajnog takmicenja kao sto je svjetsko fudbalsko prvenstvo, otisla je u nepovrat. Na osnovu onoga kako se sve na kraju odigralo moze se medjutim slobodno izvesti zakljucak, da su Austrijanci u narednom periodu svoje sjeverne susjede dozivljavali kao glavne fudbalske rivale, a ne vise istocne susjede Madjare, sto je do danas opsteprihvaceno misljenje u austrijskim fudbalskim kuloarima.
Slijedilo je veliko finale. (nastavice se)

Vidi:

[youtube][/youtube]

U finalnoj predstavi petog svejtskog fudbalskog prvenstva, u to vrijeme poznatom i po imenu Kup Zila Rimea (po tada jos aktuelnom predjedniku FIFA cija je vizija mundijal i bio), doslo je do revansa izmedju njemackog i madjarskog nacionalnog tima, a ta utakmica poznata je u fudbalskoj i sportskoj istoriji i pod terminom „cudo iz Berna“, narocito kada je njemacka percepcija dogadjaja u pitanju. Tog 4. jula 1954. godine u bernskom Vankdorf-stadionu sportska sreca je za razliku od susreta u grupi izmedju finalnih protivnika naginjala na suprotnu, njemacku stranu. Dan uoci utakmice lila je neprestano za ljetno doba godine neobicno prohladna kisa i prilicno natopila travnjak u Vankdorfu, sto tehnicki dominantnijim Madjarima nije islo bas na ruku. U takvim uslovima igre Nijemci su mogli lakse organizovati odbranu svog gola, pri cemu su dvije osobine u njemackom nacinu igre dodatno mogle doci do izrazaja: visoki trkacki penzum i beskompromisna borbenost u duel-igri. Srednjeevropski stil igre koga su karakterisali vrhunska tehnika vladanja loptom i takozvani igracki vic i lucidnost, jos jednom nisu uspjeli da se odlucujuce nametnu kao sto je bio slucaj i u polufinalnoj utakmici izmedju Njemacke i Austrije prethodno.
Madjari su istina fulminantno zapoceli utakmicu i vec nakon 8 minuta igre dosli u vodjstvo od 2:0, zahvaljujuci pogocima jos od cetvtfinalnog meca protiv Brazila rovitog Ferenca Puskasa, odnosno Zoltana Cibora. No Nijemci su brzo uzvratili preko Morloka i Rana, tako da je vec posle 18 minuta igre na semaforu stajao nerijesen rezultat, 2:2! Sve sto se posle toga desavalo na utakmici, potpada u jednu od najnezaboravnijih prica u fudbalskoj istoriji. Madjari su dominirali na terenu, kontrolisali igru, stvarali brojne stoprocentne prilike za gol i promasivali, ili im se njemacki golman Turek isprecavao na putu bravuroznim intervencijama i tako uz pomoc svoje odbrambene linije drzao svoj tim u zivotu. Sve dok u 84. minutu, sest minuta prije kraja, Helmut Ran nije zadao i zavrsni, smrtni udarac madjarskim ambicijama da osvoje svjetsku titulu, jedinu koja je Madjarima nedostajala, i na taj nacin zapecati rezultatski preokret u korist njemacke fudbalske reprezentacije. Njemacka je savladala favorizanu Madjarsku sa 3:2, postala po prvi put u svojoj istoriji prvak svijeta u fudbalu i tako uspjela da priredi jedno od najvecih fudbalskih senzacija do dan-danas.
Sep Herberger je nedvojbeno uspio formirati ekipu koja je oslanjavasi se na individualni kvalitet bila sposobna istovremeno se podrediti cilju stvaranja jakog kolektiva, na osnovu cega su stvoreni uslovi da se suprotstave i reprezentaciji kalibra jedne Madjarske u to vrijeme. Taj preduslov nadopunjen je vrhunskom kondicionom pripremom, kojoj s druge strane Madjari nisu pridavali toliko znacaja. Nedugo zatim su uslijedili obrti u svjetskom fudbalu koji su fudbal kao igru smjestili u jednu visu dimenziju, pa i koji su prevazilazili njene granice. Medjutim opstala je i fiksna konstanta, da je svjetsko fudbalsko prvenstvo u Svajcarskoj 1954. godine poslednja velika pobjeda srednjeevropkog fudbala, bez obzira na cinjenicu da su Madjari posle cetiri godine dozivjeli prvi poraz upravo u finalu, najvaznijoj utakmici koja u fudbalu moze da postoji i da dozvole za tadasnje uslove nezamislivu stvar da se dogodi – Madjarska nije uspjela postati prvak svijeta! (nastavice se)

Vidi:

[youtube][/youtube]

odnosno:

[youtube][/youtube]

Sasvim ocekivano njemackoj fudbalskoj ekspediciji priredjen je velicanstven docek u domovini. Desetine hiljade gradjana Minhena, glavnog grada Bavarske, izaslo je na ulice da pozdravi i oda pocast novim svjetskim prvacima, gdje se ruta prema zgradi gradske skupstine pretvorila u pravu trijumfalnu povorku. Ovaj svecani defile ugledao je kraj tek na Olimpijskom stadionu u Berlinu, gdje je predsjednik republike, prof. Teodor Hojs drzavnim ordenjem obasuo i promovisao sve clanove reprezentacije, kako igrace, tako i sve clanove rukovodstva. Fudbalska pobjeda u Bernu u njemackoj javnosti nije samo primljena i prihvacena kao rehabilitacija njemackog fudbala na medjunarodnoj sceni, nego i kao dan stvaranja Savezne Republike Njemacke, republike koja je „rodjena“ na Vankdorf-stadionu. Istovremeno se provlacila i provlaci paralela da fudbalski trijumf u Bernu oznacava i pocetak njemackog privrednog uspona s pocetka 50-ih, sto se u javnosti popularno naziva i „njemackim privrednim cudom“. S druge strane savremenici dogadjaja o kojima se ovde govori, tvrdili su svojevremeno da se ovde takodje radi i o nastavku kontinuiteta dominacije srednjeevropskog fudbala. Tek okoncani mundijal u Svajcarskoj ne predstavlja prema tome nikakav izuzetak, sto se i na osnovu konacnog plasmana da zakljuciti: 1. Njemacka, 2. Madjarska, 3. Austrija. Novinski list „Rajnski Merkur“ isao je i dalje u tim tvrdnjama, povlaceci paralelu sa habsburskom dinastijom, sto nije nista drugo, do svjesno preinacavanje istorijskih cinjenica i manipulacija istorijom. Jer njemacki fudbal nije imao mnogo dodirnih tacaka sa srednjeevropskim stilom i poimanjem fudbalske igre, a jos manje zajednickog sa takozvanim habsburskim mentalitetom. Ovde se prije radi o necemu drugom, o necemu sto je tada imalo usku vezu sa bliskom njemackom prosloscu. Samo rukovodstvo njemackog fudbalskog saveza (DFB) se naime tih godina na sve nacine trudilo da repezentacija u svakoj medjunarodnoj utakmici, ako je to moguce, nastupi u bijelim dresovima, u boji koja simbolizuje mir i slobodu, sto je trebalo da govori o trudu i teznjama njemackog naroda da u buducnost udje kroz novi pocetak, koji ce obecavati uspostavljanje boljih medjuljudskih odnosa kako u Njemackoj, tako i Nijemaca prema drugima.
Ostatak Svijeta medjutim jos nije mogao Njemackoj „oprostiti“ fudbalsku pobjedu. Ratne rane jos nisu bile zalijecene, tako da ni sport nije mogao mnogo promijeniti stvari. Prvobitni cilj organizatora turnira u Svajcarskoj i FIFA-inog egzekutivnog komiteta bio je i da sport „iako isti nema nista zajednicko sa politikom“ treba za vrijeme svjetskog prvenstva da ispise poruku koja ce se odaslati u sve krajeve i svim narodima Svijeta, a koju karakterise poziv na saradnju i toleranciju medju ljudima.
Stampa iz zemalja takozvanih sila pobjednica isticala se dotle naslovima u kojima su bile sadrzane rasne i nacionalne predrasude nasuprot Nijemcima. P(r)ozivanja na blisku proslost bila su neizostavna i sastavni dio svakog novinskog clanka na zadatu temu. Igracki stil i cjelokupno poimanje fudbala u Njemackoj uporedjivani su sa njemackim „vermahtom“ kao dio cijele jedne koncepcije, koja potice jos iz 30-ih godina 20. vijeka. Ocitavao se strah od naznaka neke nove demonstracije njemacke imperiornosti, ne samo na fudbalskom polju. Javnost u Njemackoj se medjutim do danasnjih dana ogradjuje od slicnih interpretacija. I ne samo to. Legenda o fudbalskom „cudu iz Berna“ presla je i u sferu umjetnickog stvaralstva, te ugledala povodom 50-godisnjice cuvene utakmice svoj debi i na filmskom platnu, u istoimenom filmu njemackog rezisera Zenke Vortmana. (nastavice se)

Vidi:

[youtube][/youtube]

Dok "traje" feljton, da ubacimo izmedju i jednu kolumnu, da ispostujemo naslov teme

Inflacija sporta na medijskoj platformi

Utakmica ili porodica/drustvo?
Izlazak na veceru ili utakmica?
Utakmica ili dobar film, dobar dokumentarac, dobra knjiga?
Seks za vrijeme ili ipak posle utakmice?
„Skoknuti“ do sporstkog borilista ili izabrati TV-prenos, ili bolje receno “prenos preko racunara”?
Samo su neka od onih pitanja za koja nema potrebe da ih sami sebi postavljamo, a ipak su dio i nase svakodnevnice. Dvoumimo se ponekad, cesto smo i odlucni, ali izbjegavamo mislima pozabaviti se konkretnije navedenim pitanjima. Ionako je sutra novi dan, „juce“ je nenadoknadivo, konzum je neizbjezan… Zivot ima svoje zakone, a mi smo akteri, konzumenti, a opet individue. Individualnost nas krasi, tome su nas jos u mladosti ucili, propovijedali, „pedagogizovali“...
Zaboravljam prethodne recenice, misli su rastrkane, sve je tako zamrseno, pomalo i konfuzno. Ah, juceresnji dan ostao je „juce“, danas je novi dan. Trudim se sve zaboraviti.
Posao, radno mjesto, pauza je... Sjedim u maloj zatvorenoj prostoriji za pusace fabrickog pogona - prisjecam se. Tako je bilo nekada, dok sam bio mladji. Ah, to nekada, „kako je bilo lijepo“, a sada, evo, izasao sam na vazduh iz zgrade osiguravajuceg drustva, pijem s kolegom kafu iz automata, cavrljamo, ne pricamo nesto ozbiljno, nego bas onako, cavrljamo... Ni ne cujem ga, a vjerovatno ni on mene. Veceras je utakmica. Prokleto radno vrijeme, proklete stranke, prokleti sef, prokleti casovnik, prokleti racunar i mejlboks, prokleta srijeda, kako bi bilo sada lijepo da sjedim na sofi u svom dnevnom boravku, da pijem kafu i jedem kolace sa suprugom, cuteci i preslusavajuci jos jednom kompletan repertoar iz jos jednog dana njenog zivota i sve njene opaske na djecije ponasanje i potrebe, koje uvijek unaprijed i sam znam. Oguglao sam, a opet svikao, ne mogu bez toga.
Vece... Klinci su u sobi, spavaju ili kradom cackaju po racunaru, ko ce ga znati, na kraju ce te uvijek preveslati, kako god da okrenes. U glavi zavrzlama, umor, „mrtav sam umoran“. Ispred mene daljinski upravljaci, za televiziju, resiver i cega ti ja sve znam… Listam kanale, u uglu ekrana stoji cetvorocifren broj, kvizovi, glupi kvizovi, serije, dnevnici, vijesti, magazini, uvijek isto, uvijek isti rekviziti, uvijek ista pozornica. Gledam prenos Lige Sampiona, Lige Evrope, Evrolige, Evrokupa… Evro… Sve je Evro… Komentator prenosa skrece paznju na teletekst i internet-stranice njihove medijske kuce. Opet apstraktnost, vizuelna apstraktnost, sve je apstraktnost, opticka varka…
Na stolu nabacane novine koje je supruga prije koji tren donijela iz postanskog sanduceta. Srecom samo novine, nema nikakvih obavijestenja sa osiguranja, banke, firmi, niti uplatnica. Listam stampu, po navici straga, TV-program, oglasi, sportske stranice, kultura... Nekada je bilo vise citulja pomislih, vise se odvajalo novinskog prostora za poslednje pozdrave. Danas ni toga vise nema, mala rubricica, bez fotografija. I smrt je svakodnevna, uklopila se u strukture, koncepte, okvire... Po istoj mustri, istom modelu, istom nacinu. Dva primjerka novina na stolu, dva razlicita lista, sportske vijesti! Jedni pisu vise o hokeju na ledu, jedrenju, boksu, drugi opet o sahu, vaterpolu i formuli 1, u teniskoj rubrici ionako samo suvi rezultati. 6:1, 6:3, 6:2, 6:3, 6:4, 6:1… Steta sto nema 6:6, kako bi bilo lijepo da jednog dana u novinama ugledam rezultat po setovima 6:6! A da u zagradi ne stoji (prekinuto, odlozeno, odgodjeno, pauza). Zasto uvijek taj taj-brejk, i zasto uvijek dodatno rezultat i taj-brejka, kada je onaj koji je izgubio gejm, izgubio ne samo taj jedan gejm, nego i cijeli set, u nepovrat, kao i onih prethodnoh sest osvojenih gejmova uostalom. Sta mijenja to u mom zivotu, tih par desetina ljudi u toj nekoj zemlji i gradu, koji su dosli da odgledaju to 1. kolo u pojedinacnoj konkurenciji, konkretno taj mec. Fudbalske i kosarkaske clanke ni ne citam. Ionako sve sto napisu ja vec unaprijed znam, gledao sam na televiziji, slusao na radiju uz jutarnju kafu spremajuci se na posao, citao kradom na internet-portalima u toku radnog vremena, saopstile mi kolege na poslu, srecom jedino da mi zena ne prati sport (nemojte pomisliti da sam seksista, i zene prate sport, i to vise nego sto mi muskarci mozemo i da pretpostavimo). A i ti fudbalski i kosarkaski clanci lice kao blizanci, boze me prosti, kao da ih je jedan covjek pisao, kao da je ispunjavao vec pripremljeni sablonski formular rezultatima: 6:1, 6:3, 6:2, 6:3, 6:4, 6:1… Kao loto-listic... Kada ce neka fudbalska utakmica zavrsiti rezultatom 10:10, ili kosarkaska 5:5? Pretjerujem… Idem u krajnosti i fantaziju. Imaginaciju…
Dok se zena tusira, a djeca spavaju, sjedim sam na balkonu uz pripaljenu cigaretu, sjetio sam se roditelja, rodne kuce, dvorista, slika i lica ljudi iz nepresusnog vrela dragih uspomena. Sentimentalan sam po prirodi. Sjetih se i nedelje i malog tranzistora, i nedeljnog popodneva, kao i nezaboravnog glasa legende jugoslovenskog sportskog novinarstva Radivoja Markovica. I sjetih se kako smo kao klinci cekali nedelju i prenos ligaskih utakmica Prve savezne fudbalske lige SFRJ. Vardar, Rijeka, Velez, Sarajevo, Vojvodina, Olimpija, a za cetvorku i derbi se zivjelo. Jednu sezonu je igrala cak i Trepca! Necu dalje, zaci cu preduboko u patetiku, a i imena klubova su nebitna, od (slavne) proslosti se ne zivi. Uvijek dolaze neki novi i treba im pruziti priliku da pokazu sta i koliko znaju.
Mozda je u toku kakva dobra utakmica, da vas ne prekidam, kakav ino-, evro-, interkup. Srecom ima se gdje i pogledati, pa cak birati i kojeg komentatora zelis da slusas. Samo veceras, ja cu ipak ostati jos malo na balkonu, nemoj te mi zamjeriti. Dok cemo sutra opet gledati neku novu-staru utakmicu, neku koju smo vec koliko puta gledali, i koja nam se cini dovoljno povjerljivom, jer samo se imena dole, „ispod“ slike mijenjaju, neprestano defilujuci.
Sportski pozdrav

Samo nastavi, odlično pišeš.

alan_kardec je napisao/la:Samo nastavi, odlično pišeš.

Ako te sta konkretno tematski zanima i zelis da diskutujes sa mnom o datom, tj. direktno trazis objasnjenja, salji mi pp, da kao autor svojim postovima koji kao tekstovi ne spadaju pod feljtone ili kolumne, ne kvarim rubriku. Isto vazi i za sve ostale forumase.
Sto se tice generalnih opaski, misljenja, sugestija i kritika, slusam vas vrlo rado u postovima koje cete na ovoj temi (nadam se) ostavljati.
Sportski pozdrav

Lijepo napisano. Sa zanimanjem se pročitalo, pogotovo pošto sam slabije upoznat sa SP-ima prije 1966. (ne znam zašto, ali ja osobno to prvenstvo u Engleskoj 1966. godine smatram prvim modernim prvenstvom; možda i jer je to prvo prvenstvo s kojeg imamo sliku u boji ). Iako sam fan njemačkog nogometa, nisam znao da su Mađari u skupini pregazili rezervni Elf.